Είμαι πατέρας ενός δωδεκάχρονου, στη Σπάρτη. Το τελευταίο διάστημα τον έχω παραμελήσει γιατί έχω προσηλωθεί στις προεκλογικές σχιζοφρένειες και στους πολιτικούς παροξυσμούς. Χθές, λοιπόν, τον είδα να σερφάρει στο διαδίκτυο και τον ρώτησα, με ύφος, τι ψάχνει… Μου απαντά: «Αναζητώ το τέλος αυτής της κωμωδίας που παίζεις και συ πατέρα…»
Αναρωτήθηκα τι εννοεί αλλά αμέσως οργισμένος (ευτυχώς) μου εξηγεί. «Πατέρα σε ποιο κόσμος μ’ έχεις φέρει να ζήσω… Σε έναν κόσμο όπου ο 12χρονος δεν έχει δικαίωμα να ελπίζει και να ονειρεύεται…Σε έναν κόσμο όπου αυτοί που ισχυρίζονται ότι θα φέρουν τη νέα εποχή δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να έχουμε γνώμη και φαντασία. Σε έναν κόσμο που θα τον κυβερνούν άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν σε έναν δωδεκάχρονο να κάνει λάθος…»
Γιατί εξάπτεσαι, του λέω, εννοείς κάτι συγκεκριμένο;
«Πατέρα, εγώ δεν έχω πρόβλημα όταν ο δάσκαλός μου αργεί να φύγει από την τάξη 30 δευτερόλεπτα. Πρόβλημα έχω, και ας μην το πιστεύεις όταν έρχεται με καθυστέρηση 30 δευτερολέπτων ενώ εγω είμαι εκεί στην ώρα μου.»
Προφασίζομαι ότι κάτι ψάχνω στο διαδίκτυο γιατί ήδη έχω δεχθεί το πρώτο γκόλ από τον 12χρονο γιό μου. «Μην ψάχνεις στο διαδίκτυο να βρείς την αλήθεια, μου λέει, εκτός και αν είσαι φίλος των blogger που απαλλαγμένοι από ενοχές, κουμπαριές και παραγγελίες μας λένε την αλήθεια.» Δεύτερο γκόλ…
Προσπαθώ να τον ησυχάσω αλλά διαπιστώνω ότι έχει διαμορφώσει άποψη για τα πράγματα πολύ πιο καθαρή και αγνή από μένα. «Πατέρα, δέχεσαι η πόλη σου και το μέλλον μου να εξαρτάται από λίγες δεκάδες επαγγελματίες της πολιτικής και μια χούφτα παπαγαλάκια;» Τρίτο γκόλ…
Αναζητώ τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη της αναμέτρησης στην ώρα της αλλά αργει… 30 δευτερόλεπτα!
Είναι αρκετά για να του ζητήσω συγνώμη!
